Accepteren. Getsie. Een woord wat een flinke portie weerstand bij me oproept! En ik werd er mee doodgegooid begin dit jaar, toen ik thuis kwam te zitten met flinke stressklachten: stop toch eens met vechten, accepteer waar je nu bent. Ik vond dat enorm lastig! Klinkt prachtig, maar ik kon er niks mee.
Weet je waarom? Ik los graag dingen op, ik maak het graag beter. Dat doe ik graag voor een ander, maar ook bij mijzelf. Dus? Lezen over burn-out. Wat kan ik eraan doen? Ademhalingsoefeningen, progressieve ontspanningsoefeningen, wandelen, je hoofd leegschrijven, je agenda leegmaken. Ik deed het allemaal. Maar als ik dan een terugval had of het liep anders dan ik bedacht had; werd ik boos, gefrustreerd. Ik deed toch alles zoals het moest?!
Manlief riep dan vanaf zijn stoel, na mijn zoveelste ontdekking van wat moest gaan helpen: ga nou eens rusten. Je lichaam is gewoon moe… Goeiedag! Het lastigste van al. Echt NIKS DOEN. Niets bestrijden, niets verbeteren. Gewoon accepteren, omarmen. Het ongemak er gewoon maar eens laten zijn.
Herken je dat? Dat je een probleem hebt. Dat kan financieel zijn, in een relatie of een bepaald terugkerend gevoel in jezelf. En dat je het bestrijd met allerlei nuttige dingen. Sporten, met een vriendin praten, Gods waarheden er tegenover zetten etc. Maar dat het gevoel daarmee niet verdwijnt. Wat nou als acceptatie is: gaan zitten met je ongemak, met alles wat je voelt. Het niet bestrijden, maar omarmen. En dan weten: Ik ben nog steeds oké.
Dat geloofde ik eigenlijk niet. Ik vond de burn-out helemaal niet oké. En ook niet het effect op mijn geweldige klanten, mijn steunende gezin. Ik leerde wederom dat emoties erkennen, ruimte geven en daarin mijn persoonlijke pijn onder ogen komen zeer vruchtbaar was.
Vorige week was ik jarig, daar hou ik van! Lekker een dagje mijn leven vieren. Maar ik werd met griep wakker die dag. Mijn moeder komt als mooie traditie altijd op mijn verjaardag en zij appte; ‘Ik kom gewoon hoor!’ Gebruikelijk zou ik balen, me verzetten en het oneerlijk vinden. Nu voelde ik oprecht: het is oké zo. Mijn lichaam is iets aan het opruimen, dat is prima. Het feit dat ik het niet alleen wist met mijn hoofd, maar de acceptatie voelde, maakte dat ik kon glimlachen. Ik vierde die dag: accepteren kun je leren!
Dus als je een les te leren hebt of iets bij je draagt… vecht er niet tegen. Durf het er eens gewoon te laten zijn. Het is oké. Er is wellicht ruimte voor groei, maar die bereik je zelden met vechten. Het begint met acceptatie. Omarm maar wat er is in jouw leven en weet dat je te midden van wat er speelt, intens geliefd bent.
