Op mijn werk bleef ik namelijk tegen dingen aanbotsen. Zo stom. Het maakte me onzeker. Waarom krijg ik sommige dingen niet onder controle? Ben ik dan niet die goede werknemer? Ik was gaan twijfelen aan mezelf en aan mijn capaciteiten.

In het gesprek vroeg Christy door op mijn werk. Dingen die ik normaal vond, prikte ze doorheen. Aan het einde van het gesprek was duidelijk geworden dat ik stress gerelateerde klachten had. Ik was al die signalen normaal gaan vinden en had ze geaccepteerd:

– Dat de weekenden eigenlijk te kort waren
– Dat ik met buikpijn de nieuwe week in ging
– De hoge adem, vermoeidheid en pijn op mijn borst
– De twijfel en onzekerheid, waardoor ik regelmatig vastzat in mijn gedachten en emoties
– Dat ik altijd gewoon mijn schouders eronder zet en door ga

Ik vond eigenlijk dat ik niets te klagen had. Christy raadde aan dat ik de huisarts zou bellen. Hij stelde vast dat ik overspannen was. Het werd tijd dat ik ging uitrusten.

Toen ben ik een intensief traject in gegaan met Christy. Terug naar de basis, ikzelf. We gingen de diepte in, ik kwam mezelf en mijn emoties onder ogen en uiteindelijk leerde ik steviger in mijn schoenen staan. Ik leerde grenzen communiceren en behoeftes verwoorden. In plaats van dat ik mijn omgeving als uitgangspunt neem, neem ik nu mezelf als uitgangspunt.

Wanneer er dingen niet goed voelen, neem ik die onder de loep. Ik dender niet meer zomaar door. Ik heb mezelf beter leren kennen, waardoor ik nu wel weet wat mijn behoeftes en grenzen zijn en ik kan ze ook communiceren. Dat maakt voor mij een wereld van verschil. Mijn valkuilen zijn niet veranderd, maar IK WEL.