Vrouwen leren van binnen naar buiten te leven, dát heeft alles te maken met mijn MISSIE. Waarom vind ik dat zó belangrijk? Wat ik in mijn eigen leven heb gemerkt en erg veel om mij heen zie, is dat we ons laten leiden door onze omgeving. Wat bedoel ik dan met de omgeving? Nou denk bijvoorbeeld aan de maatschappij, de cultuur, de werkgever, de mensen om ons heen, de familie en met name de verwachtingen of de maatstaf die we ervaren uit elke hoek. Soms zelfs door onze partner of kinderen. Dit heeft tot gevolg dat dan de ander eigenlijk jouw leven leidt.
Ik maak het concreter. Toen ik jong was wilde ik graag gehoorzaam zijn. Ik was op zoek naar bevestiging én gehoorzaam zijn, leek volgens mijn redenatie de grootste kans op het krijgen van die bevestiging. Het werkte ook nog! Ik was zo fijn aanpassend, lief én gezellig. Dus in veel gevallen ging dat goed en leverde dat werkelijk bevestiging op. Tot zover het goede nieuws.
Het kwam ook een keer voor dat een moeder van een vriendinnetje aangaf: komt Christy? Dat lijkt mij een druk meisje, doe maar niet. Even los van of het werkelijk zo gegaan is en of dat vriendinnetje dit goed overbracht: Ik zakte door de grond! Ik deed zo mijn best om aangepast te zijn en het was niet goed genoeg. Ik had gefaald. Het systeem van gehoorzaam-zijn werkte aardig, behalve als ik toch kritiek kreeg, daar kon ik niet mee omgaan.
Later ging ik studeren en mijn stagebegeleider was zo blij met me dat hij een groots voorstel deed voor mijn tweede jaar, zodat ik ook daar kon afstuderen. Ik zag het eigenlijk niet zitten, maar wilde toch hem geloven dat ik dat kon. Ik wilde aan de verwachting voldoen en was opnieuw gehoorzaam. Toen het zover was en ik dat project moest waarmaken, was het te groot voor mij. Het vroeg meer dan mij lukte. En dus had ik daar mijn eerste overspannen periode te pakken. Het was over mijn grens gegaan. En wat ik eigenlijk vooraf al aanvoelde, had ik niet gecommuniceerd.
Kortom deze manier van leven rammelde aan alle kanten. Het leverde enerzijds bevestiging op, maar het kon ook zijn dat iemand toch commentaar gaf (en terecht, niemand leeft foutloos), maar daar kon ik niet mee dealen. En mijn grenzen gaf ik ook niet aan. Ik volgde de mening van de ander veel gemakkelijker dan mijzelf en mijn eigen hart.
Het oude systeem bleek een glazen plafond te hebben, doorgroeien kon niet. Tenzij ik met mijzelf aan de slag ging. Ik bezocht een psycholoog, praatte met mensen om mij heen en leerde mijzelf eindelijk kennen. Mijn identiteit (eindelijk een stevig fundament), mijn voorkeuren, wat ik voelde… mijn grenzen. En dat moest ik vervolgens ook leren communiceren. Dat heeft 2 jaar geduurd en de jaren daarna moest ik er bewust voor blijven kiezen. Het blijft work in progress en ook ik word soms weer geraakt in mijn achilleshiel…., maar het heeft me zoveel inzicht gegeven. Die persoonlijke reis gun ik iedereen.
Precies daarom bouw ik zo graag mee aan jouw identiteit als vrouw. Ik wil jou en anderen inspireren, prikkelen en vooruit helpen. Zodat je weet wie je bent, waar je voor staat en wat je voelt, zodat je werkelijk leiding leert geven aan jezelf. Niet van buitenaf; zoals het hoort, of volgens de meningen, volgens de druk of het beeld dat de maatschappij heeft… Nee, juist via de weg naar binnen. Naar je eigen hart. En de noodzaak in deze maatschappij is enorm. Mannen en vrouwen die stevig staan, weten wie ze zijn en daar gehoor aan durven geven. Zonder respectloos te zijn, maar gewoon rechtuit, duidelijk en helder in liefde naar jezelf en anderen. Draag ik graag mijn steentje aan bij!
